Op 21 maart is het de Internationale Dag tegen Racisme en Discriminatie. De Verenigde Naties riep de Internationale dag tegen Racisme en Discriminatie uit na het bloedbad in Sharpeville in Zuid-Afrika op 21 maart 1960, toen de politie het vuur opende op zwarte demonstranten.
Meer dan 20.000 inwoners demonstreerden tegen de pasjeswetten die hen belemmerden in hun bewegingsvrijheid en hen verplichtten om op vordering hun identiteitsbewijs te tonen.
Ook BGBF staat elk jaar stil bij deze belangrijke dag. Hiervoor hebben we onze klachtbehandelaar en voorlichter, Charonline, gevraagd voor het delen van haar persoonlijk verhaal. Wat betekent 21 maart voor haar? Lees hieronder het verhaal.
Mijn persoonlijk verhaal
Gezellige avond
Ik weet nog dat ik een gezellige avond wilde met mijn beste vriendin. De kaarten voor de bioscoop hadden we al gekocht om in de avond naar de film te gaan. Alleen had ik nog geen leuke outfit. Als rechtenstudent dacht ik: ik ga snel naar de Primark in Zaandam en koop wel even wat. Ik kocht al gauw spullen voor EURO 150,-. De oorbellen van EURO 2,- van de Primark had ik al in mijn oren gedaan om me alleen nog in de bioscoop om te kleden. Het kaartje van de oorbellen had ik op de toonbank neergelegd samen met alle andere kleren en schoenen, om af te kunnen rekenen. En ja hoor. Eenmaal lopend naar de uitgang werd ik meegenomen door de beveiligers. Ik zou volgens hen niet afgerekend hebben voor de oorbellen. Ik liet de bon zien en het bedrag van EURO 2,- was niet op de bon terug te zien. Ik had EURO 10,- contant en vertelde:’ dan betaal ik het vooralsnog. Ik had het kaartje toch echt wel op de toonbank neergelegd om af te rekenen’.
Politiebureau
De politie werd gebeld en ik werd meegenomen naar het politiebureau. Ik had mijn schoenen, sieraden en jas allemaal moeten uitdoen en werd gebracht naar een cel – met alleen een bankje achter gesloten deuren- om een gesprek met een hulpofficier af te wachten. Ik had nog nooit zo hard gehuild. In de cel was er een bel aanwezig om met de beveiliger te kunnen praten. Ik had wel 1000 keer op de bel gedrukt. Ik had de schrik van mijn leven. ‘Ik heb echt helemaal niks gedaan zei ik met dikke tranen’. Alleen om te plassen mocht je even de cel uit. Ik was wel 20 keer naar de wc geweest. Op een gegevens moment kwam er een agent naar me toe en zei: ‘wat heb je dan gedaan?’ Snikkend vertelde ik dat het kaartje van de oorbellen niet is afgerekend, wat ik toch echt wel op de toonbank had gelegd. Hij vroeg: ‘hoeveel was die oorbel van de Primark dan?’. Ik zei: ‘Euro 2,-‘. Hij zei vervolgens: ‘zit je voor EURO 2,- vast! Ik zei ja! Hij beloofde me om me zo snel mogelijk eruit te krijgen.
Pro-Deoadvocaat
Vervolgens kwam er een andere agent en vroeg of ik een advocaat wilde. Hij deelde wel mee dat het dan allemaal langer zou duren om naar huis te kunnen gaan. Ik zei: ‘natuurlijk wil ik een advocaat, ik zit onschuldig vast’. Ik kreeg een uur later een pro-Deoadvocaat, Waarschijnlijk nog in opleiding. Hij adviseerde mij om me te beroepen op mijn zwijgrecht. Ik dacht waarom zwijgen als ik weet dat ik niks met opzet heb gedaan en echt onschuldig ben. Ik ga zeker niet zwijgen dacht ik. Vervolgens gaf hij mij zijn kaartje en was alweer vertrokken. Pas na vijf uren totaal kwam ik terecht bij de hulpofficier. (De film van de bioscoop was allang al afgelopen. Mijn vriendin wist niet eens dat ik vastzat).
De hulpofficier luisterde naar mijn verhaal, vervolgens mocht ik in de hal wachten zonder handboeien. Ja, ik had gewoon handboeien om! Ik hoorde haar overleggen met de officier van justitie. Ze vertelde:’ ze is zwart maar ze is een geboren en getogen Nederlander’. Ik dacht wat doet dat eraan toe? Ze is naar mijn beleving onschuldig vertelde ze.
Strafblad?
Ik werd vervolgens teruggeroepen en kreeg een strafbeschikking om te tekenen. Ik kreeg alleen medegedeeld dat ik dan meteen naar huis mag en het alleen voor de formaliteiten is. De boete kon ik vervolgens meteen per pin afrekenen en anders per acceptgiro. Ik dacht waarom moet ik tekenen? Er staat toch wel echt duidelijk op het formulier dat ik daarmee mijn schuld beken voor het plegen van een strafbaar feit, namelijk diefstal! Dit betekent tevens een strafblad. Ik heb nog een hele carrière tegemoet als jurist. Ik weigerde te tekenen en gaf aan dat ik hierover mijn advocaat zou bellen. Ze zeiden dat is goed. Ik nam al mijn spullen mee en ging gebroken naar huis.
Vrijspraak
Een maand later kwam mijn zaak voor in het gerechtsgebouw in Zaanstad. Ik had mijn eigen zaak gepleit dat ik er geen sprake was van opzet, nooit eerder in aanmerking ben geweest met justitie en het hoogst onwaarschijnlijk is om voor dat bedrag een strafbaar feit te plegen. Immers is voor diefstal opzet vereist. De rechter en de officier zeiden al meteen de uitspraak: Vrijspraak!
Verdacht vanwege mijn huidskleur
De rechter vertelde, ik citeer: ‘vanwege jouw huidskleur word je er sneller uitgepikt en maakt jou sneller verdacht, dat is al decennialang’. Het bedrag is niet van zeer geringe waarde. Hij gaf aan hoe goed het is om je rechten te kennen en je recht te halen en vooral mijn studie af te ronden. En toen pas besefte ik wat de betekenis van huidskleur kan hebben en voor vele andere zwarte mensen. In de week tegen racisme wil ik met mijn verhaal aankaarten dat vooringenomenheid en vooroordelen op grond van huidskleur nog steeds aan de orde is in de samenleving, de belastingdienst, politie en andere overheidsorganisaties etc. Racisme en discriminatie is nog steeds een hardnekkig probleem wat we onder de aandacht moeten blijven brengen. Institutioneel racisme in Nederland is nog steeds aanwezig. Alleen samen kunnen we elke vorm van racisme en discriminatie bestrijden.