Het is juli 2021 als deze foto via Facebook verspreid wordt en eenieder vrij is er een reactie onder te plaatsen. Ook ik ontvang deze foto met de vraag; ’is dit Ron zijn familie?’. Ik kijk er niet zo vreemd van op dat deze foto weer eens opduikt na de eerste publicatie in 1967. Ik ben er zelfs trots op dat ik bij deze familie mag horen! En omdat ik er zo trots en dankbaar voor ben deel ook ik de foto op mijn facebook tijdlijn. Ik plaats er geen omschrijving bij, niet nodig dacht ik. Maar dan verschijnt er een enkele reactie die mij in mijn ziel raakt:
‘was dit een vlucht uit haar situatie of was ze verliefd? … De nazaten van de slavernij … ‘
Zomaar een reactie
Ik las de reactie keer op keer over, maar reageerde er niet op, bang dat ik dan heel negatief zou zijn. Ik wilde over deze reactie of vraag heel goed na denken. Waarom roept het toch zoveel negativiteit op? Het antwoord is natuurlijk heel simpel; omdat men het verhaal niet kent! Het Liefdesverhaal achter dit voor mij o zo’n mooi echtpaar en gezin. Ik voel mij geroepen toch wel het één en ander te delen, omdat het gaat over mijn man, Ron, en ons nageslacht.
Het echte verhaal
Op de foto ziet u zijn ouders en zijn oudste broer en zus, moeder was hier in blijde verwachting van kindje Ron. Toen ik Ron leerde kennen was ik heel blij met mijn dubbelbloed. Ik kon namelijk niet leven met de ’echte-’ Hollandse man maar ook niet met de ’echte-’ Surinaamse man. Ik bracht Ron thuis en mijn moeder wist meteen verhalen te vertellen over het gezin waar Ron uit komt. ‘Ja’, zei ze, ‘ik weet precies wie jij bent. Jij bent het jongetje in de kinderwagen als je vader je broer en zus naar school bracht’. Ik vond het grappig, typische en leuk om te horen. Maar er zat een schaduwkant aan. De vader was bekend, maar de moeder zag men nooit. Ik denk dat het iets met het analfabetisme van zijn moeder te maken heeft.
Men was heel nieuwsgierig naar dit gezin. Een uitzonderlijk gezin dat al in de publiciteit stond op de dag dat ze trouwden. Toen stond er op de voorpagina van de krant: ‘Historisch huwelijk tussen Europeaan en bosland meisje.’ Tuurlijk zijn wij trots dat er zoveel aandacht is geweest rondom dit huwelijk waarvan ik kan zeggen; ”Ja het was ECHTE LIEFDE”. Maar het heeft ook heel veel littekens veroorzaakt.
In Ron zit beide
Ik wil niet meteen spreken over een identiteitscrisis, maar als ik aan Ron vraag ‘wie ben je? Een Hollander of een Surinamer?’ Dan is zijn antwoord altijd ik ben in Suriname geboren dus ik ben een Surinamer. Maar in Ron zit beide. Zo neemt hij iedere dag eerst wat aardappelen en daarna wat rijst en dan de toespijs ;-). Maar als ik aan Ron vraag ‘wat doet jou het meeste pijn?’ dan is zijn antwoord toch wel vaak; ’het niet geaccepteerd worden door mijn Hollandse familie. Wij zijn de zwartjes.’
Gewoon kind zijn
Gelukkig was dat niet zo bij opa en oma. Daar waren ze gewoon kind net als alle andere kleinkinderen. En als ik Ron vraag naar hoe het thuis was. Dan krijg ik honderduit verhalen te horen. Dan gaat het over een gewoon gezinsleven met pijnen en vergiffenis, maar zeker ook over veel liefde en vooral veiligheid. Dat kan ik ook echt terugzien in de vader die Ron is. Dan zie ik geen Hollandse papa of een Surinaamse man. Ik zie een man van Liefde die het voorbeeld van thuis heeft meegekregen.
True love
Het antwoord op de vraag; was dit een vlucht uit haar situatie of was ze verliefd?: Ze was echt verliefd en hij ook, tot het einde! … De nazaten van de slavernij … Natuurlijk speelt dit een grote rol in het leven. Zo zullen Ron en zijn broers en zussen nooit de precieze geboortedag van hun moeder weten en zullen ze ook niet weten waar hun voorouders vandaan kwamen. Hun moeder is geboren in de tijd dat ‘witte mensen’ het dorp nog nog niet hadden ontdekt. Het was nog geen 75 jaar na de afschaffing van de slavernij. Toen het eerste groepje witte mensen het dorp binnenkwam was Ron zijn vader erbij en is het sprookje begonnen.
En bakrakonikoni? Dat was een grapje van Ron zijn vader die dit altijd tegen zijn vrouw zei; bakra – konikoni. De betekenis; Hollander is slim ???? En dat was hij zeker. Sommige dingen zijn voorbestemd!
Dank voor het lezen.
Jeanette Eken